នៅយប់មួយនោះ ខ្ញុំបានយល់សប្តគួរឲ្យអស់សំណើច។ យល់សប្តឃើញជើងមេឃបាក់ ប៉ុន្តែខ្ញុំដូចជាអត់ខ្លាចអីសោះ គិតតែពីថត ពីសប្បាយ និងអស់សំណើចពីរាងឈើចាក់ធ្មេញរបស់ដើមឈើប៉ុន្មានដើម ដែលខំប្រឹងទប់មេឃ កុំឲ្យស្រុតបាក់ចុះមក។ ក្រោកមក ខ្ញុំក៏សរសេររឿងនេះឡើង ដោយស្រង់ពីយល់សប្តខ្លះ និងពន្លើសខ្លះ។ កាលណោះ ថ្ងៃ៧ កុម្ភៈ ២០១៤ កំឡុងពេលភ្នំពេញចលាចល ដោយសារពួកកម្មករស៊ុនទ្រី។
បាក់ជើងមេឃ
ខ្ញុំកំពុងតែថតរូបលេង។ ថតឯលិច ថតឯកើត ថតឯណេះ ថតឯណោះ ថតៗក៏ភ្លេចខ្លួនទៅថា ខ្លួនបានមកដល់កន្លែង
មួយ។ កន្លែងនោះ មិនដឹងជាកន្លែងស្អី។ ទេសភាពស្អាត ស្អាតមែនទែន ដូចជាទេសភាពនៅក្នុងរូបគំនូរ។ សំបូរព្រៃ សំបូរភ្នំ ហ៊ឹម… ខ្ជិលពិពណ៌នាដល់ហើយ! សុំយកពេលដកដង្ហើមមួយៗ ស្រូបយកខ្យល់បរិសុទ្ធមួយនេះ ឲ្យណាណីម្តង។ ខ្ញុំស្រូបម្តងហើយម្តងទៀត ហាក់ដូចជាមិនចេះជិនណាយសោះ។ តាំងពីកើតពីពោះម៉ែមក មិនដែលទេ… មិនដែលទេ ស្គាល់ជាតិខ្យល់ ដែលគួរឲ្យចង់ស្រូបបែបនេះ។ ខ្ញុំនិយាយមែនណា៎!
ខ្យល់ត្រជាក់បក់មកល្ហឹមៗ សំឡេងសត្វយំឮចិចាក… អីយ៉ូយ មកប៉ះនឹងពន្លឺឧណ្ហៗរបស់ព្រះអាទិត្យទៀត អារម្មណ៍បែបនេះ ពិតជាល្អមែនទែន។ ពិតជាស្រស់ស្រាយ។ ដោយរំភើបនឹងធម្មជាតិ ខ្លួនរបស់ខ្ញុំមិនដឹងដួលលើស្មៅពីអង្កាល់?
អូយ! ស្អីគេ? មានអារម្មណ៍ថាស្កៀបៗ ចាក់ៗ រមាស់ៗស្អីទេនៀក…
«ស្មៅស្អីចេះ ម៉េចក៏រមាស់បែបនេះវ៉ើយ?»
ខ្ញុំក៏យកដៃចាប់បោច។ ក្រឡេកមើលហើយ មិនអស់ចិត្ត ខ្ញុំក៏ក្រឡេកមើលម្តងទៀត។
«ខ្ញុំស្រវាំងភ្នែកទេដឹង?»
ខ្ញុំសួរខ្លួនឯង យកដៃញីភ្នែក ម្តងហើយ ម្តងទៀត។ បន្ទាប់មក មានអារម្មណ៍ថា ខ្លួនដូចជាមានចលនា។ អូហ៍! មិនមែនទេ។ មានអារម្មណ៍ថា មានអ្វីម៉្យាងកំពុងតែមានចលនា ហើយខ្ញុំកំពុងតែនៅពីលើវា។ វាកំពុងតែមានចលនារំកិលទៅមុខ រលាក់ៗ។ ខ្ញុំដូចជាឮសំឡេងមនុស្ស ស្រែកថា «ហ៊ុយៗ»។ ហ៊ុយៗ ដូចជាស្រដៀងទៅនឹងសំឡេងអ្នកបរទេះគោ?
ថាមែនៗ! ពិតជាអ្នកបររទេះគោមែន។ មិនបាច់រ៉ាយរ៉ាប់ គឺខ្ញុំហ្នឹងឯង កំពុងតែនៅលើរទេះគោ ដេកលើគំនរចំបើង។ ចឹងតើ បានស្កៀបណាស់។
បន្ទាប់មករទេះហ្នឹង ក៏អង្រួនខ្ញុំ។ អង្រួនៗ ក៏ធ្លាក់ក្រឡក ពីលើរទេះ។
«អូយ! ចង់បាក់ចង្កេះ។ សំណាងហើយ ដែលកាមេរ៉ាខ្ញុំ…!?»
«ឯណា កាមេរ៉ាខ្ញុំ? កុំប្រាប់ណា ថាវាបាត់!»
ខ្ញុំរកកលយំមិនចេញទេ។ ដើរចុះ ដើរឡើង អន្ទះអន្ទែង រសាប់រសល់ ប្រះប្រាណ ធ្វើស្អីមិនត្រូវ។ ដើរទៅ ដើរមក ដូចជាមនុស្សឆ្កួត។ សុខៗ ខ្លួនក៏មកដល់កន្លែងមួយផ្សេងទៀត។ ខ្ញុំឆ្ងល់ដល់ហើយ ហេតុអីបានជាថ្ងៃនេះ ខ្ញុំមកដល់កន្លែងដែលខ្ញុំមិនដែលស្គាល់ចឹង? ហើយសុខៗ ហេតុអីបានជាខ្ញុំមកដល់កើត? ក្រញ៉ាញ់ខួរហើយខ្ញុំ!
ឮសំឡេង! មានឮសំឡេងដូចខ្ញុំទេ? ខ្ញុំឮសំឡេងស្រែក សំឡេងផ្អើល សំឡេងយំ។ ឮសំឡេងមនុស្សគ្នាច្រើនកំពុងតែយំយ៉ាងសង្កៀតធ្មេញ។ ប៉ុន្តែខ្ញុំគ្មានឃើញមនុស្សសោះ។ មនុស្សទៅណាអស់ហើយ?
ខ្ញុំងាកទៅឆ្វេង ងាកទៅស្តាំ ទៅមុខ ទៅក្រោយ វិលចុះ វិលឡើង ចង់វិលមុខ។ ឯណាម្ចាស់សំឡេងនោះទៅ? ម៉េចក៏មិនឃើញ?
ទន្ទឹមនឹងសំឡេងយំ សំឡេងទារុណទារា ខ្ញុំក៏ឮសំឡេងសើចអរសប្បាយ។ ហះៗ ហ៎ស់ៗ… សំឡេង គ្រាន់តែស្តាប់ ក៏ស្មានបានទៅហើយ ថាជាសំឡេងផស់តាពោះកំប៉ោង ប្លាកដៃប្លាកជើងធំៗ។ គ្នាមិនដឹងប៉ុន្មាននាក់ បើមិនរាប់។ រាប់ឃើញ មួយ ពីរ បី ម្ខាងមានស្រី ម្ខាងមានស្រា។ អីយ៉ូយ! ភ្នែកពួកគាត់ ភ្នែកស្អុយទេដឹង បានលេងសុទ្ធតែវ៉ែនតាក្បាច់ដុល្លាដូច្នេះ។ ឃើញហើយ មិនចង់លេងចូល ហើយក៏មិនចង់ចូលជិតដែរ។ បានហើយ អាត្មាសុំ!
ខ្ញុំក៏ឮសំឡេងអ្វីម៉្យាង ហាក់ដូចជាធ្លាក់ ចុះមកពីទីទួលមក។ នោះហាក់ដូចជាសំឡេងឈើ ទង្គិចនឹងថ្ម។ ខ្ញុំក៏រត់ទៅតាមសំឡេងនោះ ដើម្បីដឹងថា វាជាសំឡេងអ្វី។
វាជាសំឡេងរទេះធ្លាក់ពីទីទួល។ រទេះនោះ ធ្លាក់បាក់ប្រេះប្រាក់ ដាច់ខ្លួនជាពីរបី ហើយរបូតកង់ មិនដឹងវិលទៅណាបាត់។
«រទេះខ្ញុំ! គោខ្ញុំ!»
ខ្ញុំក៏ងាកទៅរកម្ចាស់សំឡេង។ ខ្ញុំក៏ឃើញពូ។ ពូដែលបររទេះ ដែលខ្ញុំជិះធ្លាក់អម្បាញ់មិញហ្នឹង។
«ឲ្យរទេះខ្ញុំវិញមក! ឲ្យគោខ្ញុំវិញមក!»
ខ្ញុំយកដៃបិតមាត់។
«ឱព្រះអើយ! តើនេះជាអ្វីចេះ?»
ខ្ញុំនៅចុងទួលមួយ។ ពីចុងទួលនោះ ក្រៅពីឃើញពូបររទេះកំពុងតែយំទួញសោកពីចុងទួលម្ខាង ខ្ញុំក៏ឃើញចៃតុកកែធំៗ នៅខាងក្រោម។ តុកកែនោះ វាធំប៉ុណ្ណេះ។ ធំប៉ុណ្ណេះ ធំប៉ុននឹងកូនគោទៅហើយ។ វាជាតុកកែយក្ស។ វាកំពុងតែខាំជញ្ជក់ បឺត និងតោងស្អិតពីលើសត្វគោរបស់ពូ។ ព្រឺសម្បុរណាស់! វាមិនមែនមានតែមួយទេ។ មានច្រើនណាស់ មិនដឹងជាត្បុលក្បាលមកពីណាខ្លះទេ។ ជញ្ជក់គោ ជញ្ជក់តោ ជញ្ជក់ខ្លា ជញ្ជក់ដំរី ហើយសូម្បីតែសត្វស្លាបលើមេឃ លើមែកឈើ ក៏វាមិនត្រាប្រណីដែរ។
«ជួយផង! ជួយផង!»
ខ្ញុំនៅតែឮសំឡេងមនុស្សស្រែក មនុស្សយំ ស្រែកដង្ហោយហៅឲ្យជួយ។ តែមិនដឹងម្ចាស់សំឡេងនោះនៅឯណា។ ខ្ញុំក៏ងាកទៅមើលពូបររទេះ ស្រាប់តែគាត់បាត់។ ខ្ញុំក៏ចាប់ស្លុត។ តើកន្លែងនេះ ជាកន្លែងស្អី? ខ្ញុំក៏រត់។ រត់ៗ ក៏រត់ទៅបុកនឹងដើមឈើ… ប៉័ង!
«ខ្ញុំឆ្ងល់ដល់ហើយ កន្លែងម៉ាគំនរ មិនដុះ មកដុះអីនៅទីនេះ»
ដៃខ្ញុំទាំងពីរ ក៏ចាប់រវល់។ មួយរវល់ញីក្បាល ឈ្លីកុំឲ្យពក។ មួយទៀតរវល់ឈ្លីគូទ កុំឲ្យចុកទាន់។ ឈ្លីនេះនោះរួចហើយ ខ្ញុំក៏ចាប់សំឡឹងមើលដើមឈើនោះ ថាតើវាធំប៉ុណ្ណា បានជាវាមិនជៀសផ្លូវខ្ញុំបែបនេះ។
ខ្ញុំហាមាត់ ហើយថែមទាំងរាកនោម។ ធំមែន! អានេះ ជាស្អី? ជាបញ្ញើក្អែកឆ្នាំ២០១៤មែន!? ម៉េចក៏ធំយ៉ាងនេះ? វាកំពុងតែឆ្វែលចុះឆ្វែលឡើង ព័ទ្ធដើមឈើនេះ ព័ទ្ធដើមឈើនោះ ធ្វើឲ្យដើមឈើទាំងនោះ រួញស្វិតយ៉ាងក្រញ៉ង់។ ខ្ញុំភ័យ ខ្ញុំរំកិលគូទថយក្រោយ ហើយអាចម៍នោមខ្ញុំ វាក៏ចេញ។ វាក៏ប៉ាតណាប៉ាតណីតាមគំនូសគូទរបស់ខ្ញុំ។
ខ្ញុំវង្វេងហើយ ខ្ញុំឆ្កួតហើយ។ តើនេះ វាជាស្អីចេះ? ហើយខ្ញុំកំពុងតែឃើញអ្វីឲ្យប្រាកដទៅ? ខ្ញុំឮសំឡេងយំ ខ្ញុំឮសំឡេងសើច។ សំឡេងយំ ខ្ញុំឃើញសត្វកំពុងយំ សត្វដែលតុកកែកំពុងតែជញ្ជក់។ សំឡេងយំ ខ្ញុំឃើញដើមឈើកំពុងតែស្រក់ឈាម កំពុងតែស្រក់ទឹកភ្នែក។ ខ្ញុំឃើញតុកកែ វាស្រែក វាហ៊ោ វាសប្បាយ វាអរ។ រីឯដើមបញ្ញើក្អែកចង្រៃនោះ ក៏ដូចគ្នា។
ខ្ញុំរឹតតែឮសំឡេងសើចសប្បាយកាន់តែខ្លាំង។ វាចេញពីទិសខាងណោះ។ វាជាសំឡេងផស់ពួកតាពោះកំប៉ោងបីនាក់មុននេះ។
«អុញ! ម៉េចចេះ?»
ខ្ញុំយកដៃឈ្លីភ្នែក។ ម៉េចក៏សុខៗក៏ក្លាយទៅជាឆ្កែ? តាពោះកំប៉ោងទាំងនោះ បានក្លាយជាឆ្កែ នៅពេលដែលឃើញម្ចាស់វាមក។ ម្ចាស់នោះ កាន់ឆ្អឹងម៉ាស្បោង យកមកបោះឲ្យពួកវាស៊ី។
«ហើយអានោះ វាជាស្អី? ខ្មៅៗ ងងឹតៗ!?»
ខ្ញុំក៏យកកែវឆ្លុះ មកឆ្លុះ។ នេះបើតាមអ្វីដែលខ្ញុំឃើញនោះ គឺថាអាខ្មៅៗ អាងងឹតៗហ្នឹង វាមិនមែនជាស្អីក្រៅពីហ្វូង…
«តុកកែមានស្លាប!? តុកកែចេះបង្រួមខ្លួន!? តើនេះជាពិភពស្អី?»
តុកកែយក្សដែលខ្ញុំឃើញមុននេះ វាក៏នាំគ្នាក្រឡាខ្លួនតូចៗ ហោះត្បុលចូលសំបុក។ សំបុកនោះ វាមិននៅឆ្ងាយ។ នៅនឹងឆ្កែបីក្បាលនោះឯង។ តុកកែ… ឆ្កែ… នៅមិនទាន់អស់។ អាដើមបញ្ញើក្អែកដែលធ្វើឲ្យខ្ញុំលេចអាចម៍ វាធ្វើមុខញញឹមយ៉ាងពព្រាយ ព្រោះអរ ព្រោះសប្បាយ នឹងចំណីឆ្អែត។ វាថា វាទៅហើយ ហើយមុននឹងទៅ សុទ្ធតែសេហ្គូដបាយ (say good bye) ចាយចៀន (再见)អីណា។ ទៅហើយ ទៅរកទ្រនំផ្សេង។ ជិនឬកមែន!
បន្តិចមក ខ្ញុំក៏ឮសំឡេងមនុស្សទៀត។ សំឡេងនោះ មិនដឹងមកពីណា មកពីណី។ ខ្លះយំ ខ្លះស្រែក ខ្លះឆោឡោ។ សំឡេងនោះដង្ហោយថា មេឃជិតបាក់ហើយ។ ខ្ញុំក៏សំឡឹងទៅមេឃ។ ខ្ញុំឃើញមេឃហាក់ដូចជាទារុណទារាណាស់។ សភាពមិនខុសពីគ្រែដ៏កញ្ចាស់ ដែលជើងរបស់វាត្រូវបានពុកផុយអស់។
ខ្ញុំចាប់អារម្មណ៍ឃើញថា ខ្ញុំមកដល់កន្លែងដដែល ដែលមុននេះ ខ្ញុំឃើញដើមឈើស្កេះស្កះ ឃើញភ្នំ ឃើញទឹក ឃើញសត្វ ដែលទិដ្ឋភាពនោះ ស្អាតពិបាកនឹងពិពណ៌នា។ តែឥឡូវ ក្លាយទៅជាវាលទីរហោឋាន ក្លាយជាទីក្រឡេះខេះ។ សល់តែដើមឈើម៉ាដើមពីរដើម។ សល់តែភ្នំប៉ុន្មានចម្រៀក ហើយប៉ុន្មានចម្រៀកហ្នឹង សល់តែថ្មប៉ុន្មានដុំតម្កល់លើគ្នា។
អ៊ីកៗ! ខំប្រឹងចង់លេចអាចម៍ ខំប្រឹងចង់លេចនោម។ ដើមឈើមើលតែឈើចាក់ធ្មេញ ចង់ទប់មេឃកុំឲ្យជ្រុះ មើលទៅហាក់ដូចជាមិនចង់ស្ទុះសំណើចក៏មិនបាន។ ហះៗ!!!
មេឃជិតជ្រុះហើយ! ខ្ញុំមិនខ្វល់។ ខ្ញុំរវល់តែក្រិចក្រាក់ៗ ថតរូបដ៏គួរឲ្យអស់សំណើចបែបនេះ។ ថតរកតែបម្រុងម៉េមម៉ូរីថ្មី(Memory)មិនទាន់ទៅហើយ។ ចាំមើល មានប៉ុន្មាន ដែលនឹងចុច Like?
មែនហើយ! កុំសួរខ្ញុំ តើខ្ញុំបានកាមេរ៉ាមកពីណា។ ខ្ញុំក៏អត់ដឹងដែរ!
«ស្អុយអើយស្អុយ»
ខ្ញុំឮសំឡេង។ មែនហើយ! ស្អុយអីចេះ? ខ្ញុំហិត។ ស្អុយមែន! ស្អុយនឹងឆួល។ ខ្ញុំបើកភ្នែក ខ្ញុំក៏ដឹងថាខ្ញុំនៅកន្លែងមួយ។ កន្លែងនេះ ខ្ញុំស្គាល់ច្បាស់។
«ស្អុយអើយស្អុយ! បាតុកម្មចុះ បាតុកម្មឡើង អាណាប្រមូលសំរាមទៅវ៉ើយ?» បងស្រីខ្ញុំរអ៊ូ។
ខ្ញុំផ្ទុះសំណើច។ មិនមែនសើចនឹងសម្តីបងស្រីរបស់ខ្ញុំនោះទេ។ គឺសើចនឹងខ្លួនឯង ដែលប្រសប់យល់សប្តឆ្កួតៗ។ ចេះតែមាន!
ស្មៅ 