ឲ្យតែនិយាយពីរឿងការប្រកួតប្រជែង ខ្ញុំគ្មានចំណូលចិត្តទេ ព្រោះដោយសារតែសណ្តានចរិកខ្ជិលរបស់ខ្ញុំ។ មិនថាការរៀន ការធ្វើការ ឬក៏ធ្វើអ្វីផ្សេងៗ ឲ្យតែមានលក្ខណៈរាងប្រកួតប្រជែងស្អីតិច ដឹងតែបាត់មុខខ្ញុំជ្រៀប។ និយាយទៅ ខ្ញុំជាមេកំពូលខ្ជិល លើកលែងតែការដេក និងស៊ី ដែលខ្ញុំរអែងជាងគេ។
នៅសុខៗក៏ស្រាប់តែអស់សំណើច។ អស់សំណើចនឹងខ្លួនឯង ដែលយូរៗធុញនឹងចរិតខ្ជិលមួយនេះ។ មូលហេតុ គឺគ្មានស្អីច្រើននោះទេ ក្រៅពីអត់លុយចាយ។
ឥឡូវនេះ ខ្ញុំអាយុ២២ឆ្នាំ។ បើប្រៀបធៀប ខ្ញុំពិតជាអន់មែន។ អាយុប៉ុណ្ណេះហើយ រកលុយចាយចិញ្ចឹមខ្លួនឯងអត់រស់ផង។ ស្អប់! ស្អប់មែនទែន! ស្អប់ទៅនឹងអាចរិតខ្ជិលរបស់ខ្ញុំ! អាចរិតខ្ជិលដែលធ្វើឲ្យខ្ញុំដើរថយក្រោយ 😦
បើប្រៀបធៀប បងប្រុសបន្ទាប់ខ្ញុំ បងខ្ញុំតែបួនឆ្នាំ គាត់គ្រាន់បើជាងខ្ញុំឆ្ងាយណាស់ ខាងលុយកាក់។ មួយខែៗ គាត់យ៉ាងហោចណាស់ ក៏អាចរកបានជិតមួយពាន់។ ឯខ្ញុំវិញ បើឧស្សាហ៍ខ្លាំងពេក អស់ធំហើយ បានជិតបីរយ តែបើខ្ជិលដូចឡូវ សង្ឃឹមលើការងារកន្លះថ្ងៃ អស់ធំហើយ បានមួយរយជាង។ អស់ពាក្យនិយាយ ក្រៅពីជេរស្តីថាខ្លួនឯងពិតជាចោលម្សៀតមែន!
ខ្ញុំមិនដឹងថា ឥឡូវនេះ គួរតែកែខៃខ្លួនឯងឲ្យម៉េចល្អទេ។ ពេលខ្លះ ពិតជាចង់ឯករាជ្យ និងធ្វើជាមនុស្សបានការបន្តិច តែដល់ពេលគិតទៅដល់បន្ទុក ភាពខ្ជិល ភាពទារុណ និងភាពឈឺម្ហបៗ ខ្ញុំក៏នឿយណាយឈប់គិតថា ខ្លួនឯងចង់ឯករាជ្យ។
«ខ្ញុំចង់ប្រកួត ខ្ញុំចង់ប្រជែង ខ្ញុំចង់ដឹងដល់ហើយ ដល់ពេលដែលខ្ញុំអាយុបាន២៦ឆ្នាំ ខ្ញុំក្នុងមួយខែ រកបានប៉ុន្មាន? បានជិតមួយពាន់ដែរទេ?»
ខ្ញុំសង្ឃឹមថា ខ្ញុំនឹងអាចប្តេជ្ញាបានដូចនេះ តែក៏ស្រាប់តែអស់សង្ឃឹមនឹងសំណួរមួយចោទថា តើខ្ញុំអាចមានលទ្ធភាពរស់ដល់ពេលនោះទេ? ចម្លើយមានតែចប់ ដោយការដកដង្ហើមធំ និងច្រឡូកច្រឡំជាមួយភាពស្រពិចស្រពិល…
